Beste Boere, Boerinne, kleiknaejers, verkes en geite!,
Idderein moog ’t weite!
’t Fieës kèn beginne! Want de Boerebroelof is (bienao) binne!
Ózze Veldwachter haet onlangs gekonkludeerd det op ’t landj de prei al is oetgedaon, en det de kiepe op sjtek zien gegaon. D’r sjproete sjtaon in de haof, en ein gelofte waert belaof. Det de kaore zien gezeijt, en det ós broedsjpaar duchtig mèt moos zjweit.
Dit gegaeve haet de Troubadour doon oplaeve. Dae haet zich bie ’t komponere laote inspirere door dees op zich normale zake. Waert ’t zinge of toch kwake? Eine mars, ein welske, of toch in sjwing? Bedach hae zich wie d’r op ‘t blaadmeziek tekierging. Bie ’t aanzeen van verkes die door de modder rölse zag d’r…. ’t waert eine Kölsche.
Wennier de Veldwachter nag ein lètste röndje róndj de dörpsgrens löp, en de Troubadour de lètste neutjes op papier sjrief, is d’r ein dink wat nag blief.
V’r zalle de res van ós laeve boere blieve.
Waas geteikend,
De Veldwachter en de Troubadour.
Broedspaarraoje:
