‘t Kriebelt, ik wiebel, Ik klazel-dazel-razel op mien bein, ‘t Kriebelt, ik wiebel, Ik prazel-hazel-wazel wat beejein…
Pfff noe weit ich wie det ech veult en ’t waert allein maar erger. Op ’t werk kèn ich de aandach d’r nimmer ech biehaje en wazel ich d’r sjteeds dökker naeve. Ouch bie de adjes begint de sjpanning op te loupe.
Veur zien lets op ‘n geheim lokasie bie-eingekómme óm de lètste dinger door te sjpraeke. ‘t Waas eine sjoeëne gezellige aovend en ‘n paar versjnaperinge later, weite veur noe wie veur gaon oetkómme. Alle ins en outs zien ós oetgelach. Tenminste det dinke v’r. Ich kèn uch vertelle, det waert ein geweldige oetreiking wao ze in Cannes op ’t filmfestival nog get van kènne liere. Neet te filme! Ich zól zègke: sjtart die film maar!
Den mót ich ouch nag efkes get rech zètte. In mien enthousiasme bön ich in mien veurig sjtökske de vrouwelijke houfrol vergaete te neume. Neet te filme. Sorry Aad Wief, geur huuërt d’r natuurlik ouch bie. Geur mót nag ein waekske langer zjwiege. Väöl sukses daomeij maar det zal zeker good kómme.
Maar miense ich gaon mich langzaam veurbereije op ’t groeëte moment. Veur gaon ós zeen.
Alaaf !
Windjbuujelprins 2015 en zien adjes
