Alves ’n kedootje
Daag Windjbuujelinnekes en Windjbuujels.
’t Is al get waeke geleje, maar höb geur ouch zoeë genaote van de Kermis dit jaor? Magnefiek waer en wat ‘n artieste bie de kefees dit kieër! Det waar ‘oet de kuns’. Nao de kermis telle veur idder jaor gaer aaf nao ‘t begin van de sjoeënste tied van ’t jaor; de vastelaovend.
De Liedjesaovend en Bladeliedjesmiddig höbbe ós inmiddels weer ’n paar prachtige Ruiverse sjlaegers gebrach maar baove-al ouch ‘n terechte nominasie van Wiel Verlinden as Windjse Windjbuujel. Want wat zoude veur zien zónger alle vriewilligers die zich belangeloos inzette veur ós Windjbuujelriek en ’t behaad van ózze sjoeëne vastelaovend. Geweldig det d’r den zo’n beneuming is as de Windjse Windjbuujel. En Wiel winse veur ouch vanoet dees geheime plaats ‘ne dieke prefisiat.
Mèt de ellefde-van-de-ellefde … lekker zunke, lekker windje, lekker waerke. Begós ’t vastelaovessezoen éch. Dit jaor veur ós waal ’n hieël biezónjer sezoen. Veur moge as trio kómmende vastelaovend uch veurgaon in ’t Windjbuujelriek! Ich – en daomei ouch mien adjudante – krege namelik de vraog der vraoge.
Maar… wie ging det eigelik? Vrie eenvoudig. Ich waerde gebeld. Nao get gewazel, plande we ’n aafsjpraok en waerde ‘t gesjprek bes sjnel aafgeróndj. Mien ieërste reaksie thoes: “’t Zal toch neet…?”
Die gedachte bleef de res van die daag toet aan de aafsjpraok waal ‘hange’. Op dae bewuste aovend det we hadde aafgesjpraoke, ging ich mèt toch ietwat sjpanning op paad. Gezellig in de keuke zote veur get te praote, toetdet de res van de PeeKaa binnekwaam. Toen sjlooge netuurlik alle sjtoppe door. Ich kèn uch zegge det ich toch zeker ‘n half oer höb gerazeld.
Einmaol thoesgekómme hoofde ich allein maar ‘nne kieër jao te knikke. Wao op ich ‘nne jao truuk kreeg, ich weer jao knikte, weer ‘nne jao truuk kreeg. Enfin… geur sjnap ’t waal.
Drek kwaam de vraog op: waem geit d’r naeve mich sjtaon? Dao ware veur sjnel euver oet maar det kump nag waal ‘ne angere kieër. De volgende oetdaging waas lastiger: wie gaon veur ze vraoge…? Ouch det deil, haje veur nog effe veur ós. Ich kèn uch waal vertelle det zoeë waal ‘links’ as ‘rechs’ zoeëget mèt de kop door ‘t daak ging wie ich ze vroog. Ich mende zelfs toen al urges ‘n klein träönke van vastelaovesgelök te besjpeure. Veur höbbe toet midde in de nach hel-op gedruimp. Mien adjudante vertrokke mèt ‘ne groeëte sjmile nao hoeës toe. As geur oet de raam höb gekeke (maar waarsjienlik loog geur lekker te sjlaope), mot geur ze höbbe zeen blinke.
Veur höbbe al ’n paar waeke de taak óm dit gelök, geheim te haje. Det lök bes aardig, al zegk ich det zellef. Achter de sjerme sjakele veur mèt de PeeKaa nag ’n tendje bie want ’t sezoen is kort en d’r is mieër den det veur verwach hadde wat geregeld mot waere. Veur höbbe dus genog te doon.
Dit ieërste daakbook deil is taeves alves ’n saort van ieërste Sinterklaoskedootje van ós veur uch. De res van de kedootjes mótte veur noe rap gaon inpakke. Dus… blief braaf dees daag den kómme de Sint en Piete zeker bie uch langs.
Fijne Sinterklaos en toet de volgende kieër,
De nieje en zien adjudante